Menselijke communicatie en elektromagnetisme

Dan wordt communicatie een probleem…

Als we louter beroep doen op onze hoofd-hersenen, dan leidt dit tot voorgeprogrammeerde reacties geregistreerd in ons geheugen. Hoe verfijnd deze geconditioneerde respons ook is, zij blijft afkomstig van wat reeds in het geheugen aanwezig is aan informatie en ervaringen. Een beetje oneerbiedig kan je je reactie dan deze van een veredelde bandopnemer of papegaai noemen. Want de basis hier is dus het geaccumuleerde geheugen.

Ik maak graag een onderscheid tussen reactief en cre-actief communiceren. Bij reactief communiceren doen we louter beroep op ons hoofd. Dit leidt tot voorgeprogrammeerde reacties zoals deze geregistreerd staan in ons geheugen. Hoe verfijnd deze geconditioneerde respons ook is, zij blijft afkomstig van wat reeds in het geheugen aanwezig is aan informatie en ervaringen. Een beetje oneerbiedig kan je zulke reactie deze van een veredelde bandopnemer of papegaai noemen.

Dat geheugen blijkt echter ‘gekleurd’ en getekend te zijn door de specifieke omstandigheden waarin we in opgroeiden als kind. We maakten onbewust allerlei spontane  aannames met het denkvermogen dat we toen hadden en die we vervolgens als overtuigingen meedragen. In het bijzonder moeilijk verwerkbare ervaringen kleuren onze gedachten en gevoelens. En als deze gevoelens te pijnlijk zijn dan verdringen we ze en leren onszelf af te voelen. En dan zijn we verwonderd dat het leven 'voorbij kabbelt' en dat we af en toe verrast zijn door ons eigen 'ontploffen'. Er blijkt heel wat informatie onbewust aanwezig te zijn! 

Bijvoorbeeld toen coachee Koen zijn vader streng keek door de wenkbrauwen te fronsen dan koos hij ervoor om zijn gedachten niet uit te spreken want er zou wel eens een storm kunnen volgen. Nu stelt hij vast dat hij in meetings in professionele context waar er al eens wat 'spanning in de lucht hangt' zijn mond niet durf open te doen uit schrik voor... 'een storm'. Op zijn jaarlijks functioneringsgesprek krijgt hij te horen dat hij te weinig actief deelneemt aan discussies en zich meer mag laten horen. En wanneer hij thuis komt dan durft hij wel eens flink 'ventileren' tegen partner en kinderen. We gaan na hoe Koen van een reactief communiceren kan komen tot een cre-actief communiceren. Dan wordt het hart betrokken wat een grote invloed heeft op de kwaliteit van de communicatie. Deze voedingsbodem van onverwerkte ervaringen is precies waar coaching bevrijdend, helend inzicht in kan geven.

Van reactief naar cre-actief communiceren

Effectieve en duurzame communicatie vraagt om bijkomende verwerkingstijd, om een directe geheugenreflex heen en weer te vermijden: cre-actief communiceren in plaats van reactief communiceren. We willen het binnenkomende signaal tijd geven om verwerkt te worden door hart- en buikhersenen. Het kan daar bezinken, rijpen ook. Dit is nodig om diepere leerprocessen en ruimte voor inzicht te laten ontstaan. In deze ‘tragere’ vorm van uitwisseling heeft het communicatieproces een heel andere kwaliteit, gedragen door heel ons energieveld en niet slechts het bovenste stuk ervan. Dan spreek je met je hart in het hier en nu.

Daar wordt iedereen uiteindelijk beter van want zo weet de ander wat er echt belangrijk voor jou is. Als het alleen van het hoofd komt is de reactie gebaseerd op jouw vroegere ervaringen. Dat is een enorme beperking en op de keeper beschouwd ‘leven in het verleden’.

Reactieve communicatie werkt een status quo in de hand op basis van de dogma’s en toevallige voorkeuren van het verleden en is dus suboptimaal in een constant veranderende realiteit. Doordat je vasthangt aan het verleden wordt je respons ook minder interessant. Dan dreig je meer en meer vanuit macht te moeten werken met toenemende afstand tot de ander als gevolg. Voor je het weet heeft al je hoofd-hersen-werk ervoor gezorgd dat je vereenzaamd achter blijft in je ivoren toren. Je vraagt je af wat er gebeurd is, waarom het jou zo moeilijk valt betrouwbare en continuerende relaties op te bouwen.

Dieper inzicht ‘van harte’

Het hart-'brein' is dus cruciaal als centraal en centrerend rustpunt te midden van de drie hersenen. Tussen mensen bereik je beter eerst bij jezelf een vorm van resonantie alvorens je communicatie uit te sturen. Bij resonantie ontstaat er iets nieuw: een creatie vandaar de term cre-actief communiceren.

Doe je dat niet dan zal je de ander niet raken en zelf het gevoel hebben ‘niet gehoord te worden’. De reden is echter dat je deel één van de communicatie – met jezelf goed afstemmen - niet  gedaan hebt. Je hebt niet naar jezelf geluisterd. Dat is een heikel punt in de meeste communicatie. Er zijn heel wat historische redenen te bedenken waarom het zo moeilijk is o.a. ons onderwijs is heel directief ingericht waarbij de leerling dient te reproduceren wat voorgeschoteld wordt. Daardoor hoef jij als leerling niet te voelen wat kennis met je doet, of je ze überhaupt wel wil enz. Nee, gewoon slikken is het devies en dan reproduceren. Daarvoor heb je hersenen nodig, echter geen hart. Het hart wordt buitenspel gezet: en daartoe worden we al heel jong gestimuleerd!

Het gaat hier inhoudelijk en qua interactie namelijk niet over een gesloten systeem of gesloten systemen, wat overigens niet bestaat in de natuur en haar intelligente samenhang. De manier waarop diepere inzichten of uitvindingen aan de geïnspireerde toegepaste wetenschapper ontspruiten, is ook de manier om de boodschap te laten toekomen: doorleefd. 

Citeren we in deze context nog even Nassim Haramein (2): "Om een goede wetenschapper te zijn moet je je hart gebruiken, want daar komt de informatie het eerst." en zijn voorganger: